Tom America componeerde een spraakcompositie op basis van interviews met inwoners van Oostende en Dover. Het thema zijn de meeuwen, die op beide plekken voorkomen en qua gedrag zowel koninklijk als onbeschoft kunnen zijn. De spiegeling vindt plaats in het tegenover elkaar zetten van de 2 talen en de verschillende meningen van de twee bewonersgroepen over het onderwerp meeuwen. In de orkestratie wordt gebruik gemaakt van viool, klarinet, cello, gitaar, piano en stemsampler. Choreograaf Eddy Becquart heeft op deze muziek een dansvoorstelling gemaakt die eigenlijk uit 2 choreografen bestaat die door elkaar heen lopen. De twee apart gemaakte choreografien worden vervlochten tot een. Elk in de helft van de ruimte; een voor de jongens en jawel een voor de meisjes tot hun werelden elkaar raken..
‘Podium Nijmegen’
Tom America
Marieke van de Naald, Andrea Rodriguez, Laura Kool, Minne van Loon, Karin Lucassen, Lisa Maduro, Jet Peters, Ellis Pijnenborg, Gaelle Ribbens, Floortje Rous, Brendan O ‘Connor, Gonzalo Cruzinha, Miroslav Kochanek
Een dans opgedragen aan een onlangs overleden jonge vriend. Een jongeman die geliefd was…
Alle artistieke weerspiegelingen lopen hier ten einde; tussen leven en dood staan geen spiegels. Menselijk geluk blijft nooit lang op dezelfde plaats.
Le bonheur est un voyageur.
Becquart Eddy
Das Ich, Jan Gabarek met het Hilliard Ensemble, Ministry Kefale,
Nishant Bhola, Aurelie Camil, Yun-Fen Chen, Charlotte Goesaert, Anthi Kittirou, Georgina Philp, Manvi Saharaawat, Thais Stabel, Milla Virtanen, Edli Yosef, Els Backer, Caroline le Cat, Marijke Nitsche, Daniele Nager
Met dank aan de Fontys Academie in Tilburg en de schouwburg De Warande in Turnhout.
Met dank aan technische ondersteuning van Jan van Breugel.
Becquart Eddy:
MAKEN: hetzij met tekeningen en schilderijen hetzij met dans en theater, het blijft mij een vorm van archeologisch werken. De wens iets op te graven, iets wat verwondering opwekt te vinden en waarvan je nooit de volledige toedracht kunt achterhalen maar waar je veel aan toe schrijft, soms een beetje van herkent en dikwijls over twijfelt. Alles is scherf van een lichaam, een tijd, een gedachte, een beweging…"
Turnhout (B) juli 2006
Op het terras voor de Tilburgse schouwburg ontmoeten we elkaar. Gesprekken met andere kunstenaars gaan over 'het materiaal' waarmee ze werken: steen, hout, glas, metaal - nu gaat het over het menselijke lichaam, de menselijke stem... Is dat 'materiaal'?
Ik besluit om maar met de deur in huis te vallen en leg hen een citaat voor: "Het hart van de mens is als een vogel die opgesloten zit in de kooi van het lichaam. Een van de manieren om de extase te bereiken is de dans. Als je danst, zingt je hart als een vogel die wil opstijgen naar God. Als ze dansen draaien de derwisjen om zichzelf heen, ze draaien om hun hart heen, de plek waar God aanwezig is. Ze hebben geen aards houvast meer, die zwaartekracht die wij het evenwicht noemen, ze worden fakkels die in een groot vuur verteren. Momo danst met ze mee en voelt de haat uit zich wegstromen. 'Ik tolde als een razende. Nee, eigenlijk tolde ik om iets minder razend te worden'. Zo verdwijnt de danser in de dans." ( Erik Borgman, Metamorfosen. Over religie en moderne cultuur, Kampen 2006, pag. 68)
Beide kunstenaars erkennen dat hun kunst inderdaad óók een 'katharsische, zuiverende functie' heeft. Natuurlijk, zo is hun reactie, het dansende lichaam overwint op enigerlei wijze de zwaartekracht en de klank van de zingende stem zet de tijd stil. Maar creativiteit gaat verder!
Het creatieve werk vindt steeds zijn inspiratiebron in 'bouwmateriaal' waarmee nieuwe vormen worden gecreëerd. En de bron daarvan is nieuwsgierigheid.
Eddy omschrijft zijn werk als archeologie: een speurtocht naar een scherf, een fragment van een vaas, waarvan je weet dat die bestaat - maar die je nooit volledig kunt (re)construeren.,
En Tom wijst naar de titel van het NPS-programma 'Knetterende letteren'. Waar het om gaat en waar het om te doen is, dat is dat in de spraak het sprakeloze doorklinkt.
In dans en muziek ontstaat ...... ja, wat? Woorden worden snel te zwaar! 'Waarheid, goedheid, schoonheid'- wat moet en kun je er in godsnaam mee??? Waar het op aan komt is dat de kunstvorm die gevonden wordt, oproept, uitdaagt, ontroert.
We drinken genoeglijk ons biertje, wijntje. En ondertussen valt me op, dat ondanks alle drukte op de Schouwburgring beide kunstenaars oog hebben voor passerende studenten van de Fontys Dansacademie. Ze groeten en zwaaien ze naar 'dat menselijk materiaal' dat hun artistieke zoektocht naar puurheid belichaamt.
Hun drive slaat bij me in en roept een gedicht op van Abel Herzberg in zijn bundel “Drie rode rozen”:
Van drie zangen de eerste
En van de eerste een fragment.
Vraag niet waar het geheel is,
Aanvang en end.
Want alles is fragment.
Al door het zeggen van het woord
Deelt men, scheidt en schendt
Het alomvattende, dat men niet kent,
Dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed,
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
Dat mij beheerst en te luisteren gebiedt.
Maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.
Een troost blijft:
Er is in ieder woord een woord,
Dat tot het onuitspreekbare behoort;
Er is in ieder deel een deel
Van het ondeelbare geheel,
Gelijk in elke kus, hoe kort,
Het hele leven meegegeven wordt.
Het menselijke lichaam, de menselijke stem - fragmenten van een geheel dat afwezig is en in kunst onwaarschijnlijk aanwezig?
Leon Segers